..::Open Your Eyes::.. 

Zdjęcie, stare... dość, bo sprzed... oj, w wakacje jeszcze się tym bawiło dziecko. Bo wpadł w rączki aparacik i pomyślało sobie (dzieciątko) o zabawie z gitarą i kowbojskim kapeluszem.

Będę pisać... na szaro. Choć chyba powinnam w kolorze szczęścia, radości... może żółty? Jest ciepły... kojarzy się ze słoneczkiem... i tu chyba się zatrzymamy i powracać nie będziemy.

Żółty więc odpada. Zdecydowanie. RÓŻOWY! Kojarzy się z EMO, połączenie czerni i różu... bleh. Kategorycznie NIE.

A może... wiem!

Błękit. A co. Bo jest ładny. A tamten zielony wyglądał dość, toksycznie. No tak. I nie wiem co dalej. Chociaż... może wiem.

Czujesz się czasem tak, jakby zawirował świat? Jakby wszystko wokół Ciebie było tak nierealne, tak nierzeczywiste, jakby było snem? Nieosiągalnym marzeniem? Tak? Witaj więc w moim świecie. Świecie marzeń. Świecie nieosiągalnych marzeń, do których wyciągam łapki, a ono ucieka... a raczej onE uciekają jak najdalej. Dlaczego tak jest? A bo ja wiem?! Co Ty, mnie się pytasz? Przecież nie udzielę Ci odpowiedzi, nawet, gdybym bardzo tego chciała.

Marzenia uciekają. Stają się nieosiągalne. Jedyne co słyszysz to...

TUP, TUP, TUP.

Odchodzą. O widzisz? Nie... już nie widzisz. Już zostajesz tu sam. W ciemności, w pustce. I nie wiesz co robić. Czy biec za marzeniem, czy stawić czoła Rzeczywistości? Okrutnej kobiecie, romansującej z Czasem ubranym w płaszcz z sekund, minut, godzin, dat...

Wyjdź kiedyś na spotkanie z deszczem. Niech skropi Twe policzki, da choć skrawek nadziei, że płaczesz. Daj sobie nadzieję. Wiesz po co ona jest? By żyć!

Ci, którzy jednak powtarzają, że Nadzieja jest matką głupich, mają rację. Jednak nie do końca... bo widzisz, Nadzieja kocha wszystkie swoje dzieci, a więc wszystkich i wszystko. Nawet sadzonkę, gdyż ta ma nadzieję na wzrost, na bycie tak dużym jak Ci dookoła.

Wydaje Ci się, że jestem nienormalna, bo tak piszę? A jak opiszczesz w takim razie uczucia? Własne uczucia? Nie, nie jednym słowem. Na opisanie jednego uczucia, trwającego przez jedną sekundę nie wystarczą nawet tony papieru. Bo wierz mi, lub nie, uczć nie da się opisać. Dlaczego? Bo uczucia sią po to, by je czuć. Dopóki nie spróbujesz, nie przekonasz się o czym mówię. Dopóki nie poczujesz, nie dowiesz się o czym mówię.

Sami,

na bezdrożu świata.

Patrzysz na Rzeczywistość, widzisz co dzieje się z ludźmi. Dlaczego więc pragniesz być takim, jakimi są oni? Nie widzisz, że niszczą siebie nawzajem i ten kraj? Ten świat? Dalczego nie będziesz sobą? Musisz udawać? Non stop zakłądać te maski... życie to gra. Dlaczego? Bo tak jest najłatwiej? Dochodzimy w takim razie do stwierdzenia, że niczym nie róznisz sie od samobójcy, gdyż takowy według większości, znacznej większości ludzkiej populacji twierdzi, iż samobójswo to najprostsze wyjście. A życie dalej z problemami to dopiero wyzwanie.Naucz się żyć, albo życie Cię zniszczy. Naucz się być sobą, albo inni Cię zniszczą. Swoimi wpływami.

Sami,

stawiajacy czoło światu.

I co dalej? Zastanawisz się może ile jeszcze będę pieprzyć na ten temat? W kółko i w kółko? Widzisz, ja się staram, staram się opisać co czuję. A czuję, w jednym słowie, odrazę do dzisiejszego społeczeństwa. Potrzebujemy kolejnej epoki Oświecenia? Kolejnego człowieka pokroju Immanuela Kanta?! Który powie: SAPERE AUDE!, wierząc, że ludzie za nim pójdą? Dzisiaj te osiołki są zbyt uparte. Tak, wiem, zdaję sobie sprawę, że za to stwierdzenie może mi się dostać... ale wyrażam włąsne zdanie. WOLNOŚĆ SŁOWA, WOLNOŚĆ MYŚLI! Gdzie to jest? Za stwierdzenie, że ktoś jest mało kompetentny, nie posługując się 'brzdkimi' słowami, możęmy trafić do szpitala. Albo za inny rodzaj muzyki... bo nie pasuje nam HIP-HOP, RAP i tym podobne. Czy to nas od siebie odróżnia, czy to nas łączy?

Sami,

zziębnięci wędrowcy.

Oj, chyba za dużo słów. Prawda?

Miło jednak czasem jest... przystanąć i pomyśleć.

Nie zmieniajmy się. Nie zakładajmy masek. Bądźmy sobą i tolerujmy siebie. Liberalizm. Znasz to słowo....?

Sami,

poszukujący podobnych.