9 września 2010

Zaczynam dostrzegać plusy nowej szkoły. Minimalne, ale zawsze. To czekanie. Patrzenie na zegarek i niecierpliwe odliczanie ostatnich minut. Pragnienie bycia sobą. Pragnienie bycia tam, gdzie jest moje miejsce. Doskonale wiem, że nie w murach szkoły przy ulicy Poniatowskiego 7. Moja oaza, obszar bycia sobą ogranicza się do zasięgu Twoich ramion. Nie potrafię inaczej. Na pewno nie dziś, nie jutro, nie wiem czy w ogóle kiedyś. Nie dopuszczam nikogo do swojego wnętrza. Zakładam tarczę, przez którą przebić się mogą tylko nieliczni. Dlatego to czekanie jest takie cudowne. Oczekiwanie na możność bycia sobą. Ucieczka od rzeczywistego, sztucznego świata, pełnego udawanych uśmiechów. Ucieczka do miejsca, w którym wszystko staje się takie banalnie proste i łatwe do osiągnięcia. Miejsce ogrzane ciepłem Twojej skóry. Moje miejsce.

`Z naszych serc nasza siła, każdy dzień, każda chwila.