Pućki do zjedzenia!

4,5 miesiąca żabola.

Żyjemy, mamy sie dobrze, jesteśmy szczęśliwi.

Klusek rośnie w zastraszającym tempie.

Mam wrażenie, że codziennie zaskakuje nas nową umiejętnością.

Z jednej strony tęsknię za moim małym kurczątkiem,

a z drugiej strony nie mogę doczekać się

aż usiądzie, zacznie chodzić, mówić itp.

Jestem szalenie ciekawa jakim będzie człowiekiem,

co go będzie interesowało, czym się będzie zajmował,

co będzie sobą reprezentował i jak się będzie z nim rozmawiało.

Nie mogę doczekać się rozmów z nim.

Wszystkiego nie mogę się doczekać.

Przeraża mnie to, że to tak szybko przeleci.

Dlatego cieszymy się sobą, nie zaglądamy za dużo do internetów.

Moje najgorętsze pragnienia, to jego zdrowie i szczęście.

Myślę, że robimy z Robertem co możemy, w tej i w tej kwestii.

A może nawet i więcej ;)

Wiem, że jestem bardzo wymagająca jako żona i przyjaciółka,

ale jako matka postaram się wymagać więcej od siebie.

Być mamą wyrozumiałą, wspierającą, szanującą wybory dziecka.

Akceptującą. Dumną z syna mimo wszystko.

Nie mogłabym tylko przeżyć tego, że jest złym człowiekiem, i nie kocha swojej matki ;)

Myślę jednak, że:

"Życie to echo, co wysyłasz - wraca, co siejesz - zbierasz,

co dajesz - dostajesz, to co widzisz w innych, istnieje w Tobie. "

Dałam Dominikowi życie, ale nie przeżyję go za niego.

Co by się nie działo, będę dla niego.

Już zawsze będzie moim żabolkiem.

I w takich sytuacjach aż chce się wpaść swojej mamie w ramiona,

zapłakać, przeprosić za wszystko, i powiedzieć - teraz rozumiem mamo...

Dziękuję mężu, że jesteś tak dobrym mężem i tatą.

Mój wskaznik miłości do Ciebie ostatnio szaleje.