.[nad] interpretacja dowolna. 

rzygostwo i smarkateria.

tak, żyję, oddycham, choć z wyczuwaniem pulsu bywa różnie, całe szczęćcie jednak, nikt nie chce mnie jeszcze zakopywać, kocham mamę, tatę i samochód, który wygram w loterii Auchan, bo moja mama mówi, że samochód to podstawa, zdać egzamin i mieć samochód, bo samochód znacznie ułatwia trzymanie się z dala od psychicznych impotentów, zastanawiam się tylko czy to wystarczy, ale mi się wydaje, że jestem nie tyle mądrzejsza, co nie głupsza niż wczoraj, mama mówi, że mi współczuje, ale ja sobie myślę, że nie jest tak znów tragicznie, po prostu trochę wcześniej przyszło to co nieuniknione, tylko nie próbuj robić na złość całemu wszechświatu, bo będzie krzywda w sensie dosłownym [proszę, rób mi jakąś krzywdę!], rana otwarta, nie do leczenia klinicznego, stało się oczywiście, na opak, bo inaczej być nie mogło, ani moja mama, ani najlepszy przyjaciel, ani wspomniana całość wszechświata nie wie kiedy jest z radości a kiedy z rozpaczy, taka sobie o, mentalność pustości, a więc mamy przyczynę, etiologia wydaje się prosta: to lęk,

w gruncie rzeczy, myślę, że jestem czymś pomiędzy mistykiem a schizofrenikiem, czyli coś jak sztuka nowoczesna, wzbudzające skrajne emocje, przeintelektualizowane pierdolenie o niczym, kochają albo opluwają, choć w moim przypadku zdarza się aż nadto często jedno po drugim [prawie jak kontemplacja sedesowa], nic z tym jednak nie zrobię, bo to jak obiecywanie sobie, że nigdy więcej nie tknę alkoholu, nauczę się w końcu bić facetów po pyskach albo nie podchodzić bliżej niż bezpieczne od chorób wenerycznych, 40 cm odległości, długości, szerokości, chujowości, paradoksalnie rzecz biorąc, to pierwsze przychodzi mi znacznie łatwiej niż ostatnie, choć obie rzeczy w równym stopniu zaburzają moją zdolność do trafnej interpretacji sytuacji, nigdy więcej nie wejdę bez pukania, byłoby miło gdyby inni też tego nie robili.

jestem tym czym się dławię.

posprzątane?

gówno-prawda.