Przemijanie

Śmierć dopada każdego. Czy kiedyś jesteśmy na nią gotowi? Czy otoczenie jest w stanie się z nią pogodzić?

Gdy umiera młody człowiek w wyniku tragicznego wydarzenia, dla wszystkich okazuje się być to wielkim szokiem i tragedią ludzką. "Biedak, miał przed sobą całe życie." Co gdy umiera osoba stara, która borykała się z chorobami przez lata?  Wielu odczuwa ulgę, nawet jeśli połączoną ze smutkiem. Zaczynam sobie zdawać sprawę z tego, że starość odchodzi na bok, świat najchętniej zapomniałby o niej. Kiedyś kojarzyłem ją ze świętym spokojem i brakiem problemów. Dziś widzę w niej cierpienie, zapomnienie i brak zrozumienia. Wolę umrzeć w momencie kiedy, ktoś zauważy brak mojej osoby, poczuje jakąś pustkę... nie ulgę.  Czy czuję się gotowy na śmierć? Pewnie, nie, ale nie wydaje mi się bym w przyszłości był bardziej gotów. Jeżeli wierzę, nie muszę się obawiać zejścia, bo przecież moje wierzenia mówią, że od teraz czeka mnie lepsze życie. Jeśli nie wierzę, czego się obawiać? Zasnę na zawsze, skończą się zmartwienia, po prostu zakończę swoją egzystencję. Nie brzmi to przerażająco. Jednak w żadnym przypadku nie ma pewności...