Sercem Daleka Kraina 

Nie chcę nic mówić, ale jest mi poprostu ciezko. Mam chłopaka, którego bardzo kocham, ale też nie umiem tak całkowiecie odwrócić się od byłego. Zraniłam jedną osobę, mówiąc że nic z tego nie będzie. Nie chcę ranić drugiej, a z nim jestem naprawdę szczęsliwa, mimo częstego płaczu... Płaczę, bo chciałabym wrócić do tamtych wakacji, nie koniecznie do chwil spędzonych z byłym, ale do tego czasu kiedy umiałam się śmiać i byłam najbardziej szczęśliwą osobą na świecie, nie umiałam płakać, nie rozumiałam słowa 'depresja'. A teraz? Płacz przez te 9 miesięcy wszedł mi w nałóg, rozumiem słowo depresja, mimo, że nie chcę. Tabletki antydepresyjne tylko pogorszają sprawę, bo chcę ich jeść więcej i więcej i dorporwadzić się do stanu w jakim byłam pare miesięcy temu. Leżałam i nie potrafiłam wstać, w głowie mi się ciągle kręciło, aż wkońcu zasnęłam i spałam ciągle przez ponad 19 h, nikt nie był w stanie mnie obudzić. A pomóc tym bardziej. Pudełko po tabletkach schowałam do szuflady, w której mieściło się wszytsko. Po miesiącu, rodzice znaleźli dwa puste opakowania po tabletkach antydepresyjnych. Zrozumieli, że coś jest nie tak, że sobie nie radzę, ale też nie robili z tego afery. To nie było zbyt miłe uczucie, ale położenie się i tak łatwo zaśnięcie, było wspaniałe. Ale przed zaśnięciem sporo męczenia.. Zawroty głowy, które nie ustąpywały, ciągły ból brzucha, niesamowicie słaba odpornośc, nie potrafiłam utrzymać się na własnych nogach, drżały mi ręce i każda możliwa część ciała. Nie wyobrażam se tego uczucia teraz. Zasnęłam na tyle godzin, nic nie czułam, o niczym nie śniłam, nic nie słyszałam... Teraz zdaje sobie sprawę, że jestem maszyną do ranienia,nie umiem się określić co jest ogromną wadą, ale zobaczymy, może dam sobie jakoś radę...