And suddenly, I felt nothing.
Nie lubię jesieni. Zimno, mokro i kochana depresja naciska na mnie jeszcze bardziej...
Szaro na dworze, w głowie chaos.
Sama już nie wiem czego chcę, a może jednak wiem, ale nie mam możliwości po to sięgnać?
Chyba ktoś gdzieś tam musi mnie bardzo nie lubić, bo ciągle coś idzie nie tak.
Tęsknię za Tobą, tak myślę, bo nie wiem czy w ogóle umiem.
Życie lubi płatać figle, a moje niezdecydowanie wcale mi nie pomaga.
Marze tylko o odrobinie szczęścia... Przeraża mnie jak wiele się zmieniło, ale również jak wiele rzeczy zostało takimi jakie zawsze były.
Z każdym dniem bardziej i bardziej zaprzyjaźniam się z samotnością. Uwielbiam chwile, które mam sama dla siebie, nie jestem za bardzo towarzyskim stworzonkiem, ale każdy czasem potrzebuje z kimś wyjść, pośmiać się, przytulić do kogoś... Na własne życzenie pozbawiam się tego wszystkiego i nie wiem jak z tego wybrnąć. Teraz może i mi to odpowiada, ale co będzie później? Kiedy wszyscy dookoła zaczną tworzyć prawdziwe życie, a ja wciąż będę żyć we własnym świecie, zamknięta jak w klatce do której sama weszłam i wyrzuciłam klucz.
Jesień chyba już tak ma, że zmusza do głupich myśli...
