kończą się gry i zabawy, zaczyna się prawdziwe życie...

jest moc, jest siła a wiadomo nie od dzisiaj, że jak się chce to można wszystko. a ja w to wierzę i nikt mi tej wiary nie odbierze.

dziwna rzecz bo ten photoblog czytają praktycznie tylko te osoby, które są daleko ode mnie a jednak dalej chcą wiedzieć co myślę o życiu, co się u mnie dzieje. trochę tak jakby jest to magiczne... przynajmniej wiem, że ktoś rzuci okiem na moje nędzne wypociny. 

tak więc dziękuję wszystkim tym dzięki którym jestem teraz tym kim jestem. nadchodzi ciężki okres w moim życiu ale z odpowiednimi osobami przy boku przejdę przez to bez problemu. szczególnie z taką jedną cudowną osobą dzięki której cieszę się z każdej najkrótszej chwili. to jest piękne i każdemu życzę takiego kogoś przy boku. resztę radości dają przyjaciele, prawdziwi przyjaciele z którymi można spędzić długie godziny po miesięcznym nie widzeniu się i rozmawia się tak cudownie jakby się z nimi widziało zaledwie wczoraj i ciągle bylibyśmy nienasyceni informacjami jakie od siebie nawzajem otrzymujemy.

tak patrzę na palący się płomień świeczki i dochodzę do wniosku, że życie jest jak tlący się ognik na knociku świeczki, błyska, radośnie tańczy, odbija się w ścianie, widzimy jego radość, tlącą się w nim nadzieję i czujemy, że to jest to! że chce nam się żyć, chce nam się być, chce nam się dzielić czas z ludźmi których kochamy, lubimy, dzięki którym płomień naszego życia jest wciąż podsycany i radoście tańczy rozświetlając nam drogę którą mamy zmierzać. wtedy nasze życie nabiera sensu... to jest to!