Dojść na koniec świata... 

Postanowiłyśmy zakończyć to co się zaczęło 22 czerwca 2011 roku. Pisałyśmu tutaj prawie osiem miesięcy. Dodałyśmy 247 zdjęć. Tyle pięknych chwil, tyle pięknych słów, tyle myśli dnia, tyle podziękowań, obietnic. Tyle serca tu włożonego, ale czas zakończyć. Tak, właśnie nadszedł ten czas. Zaczynając pisać naszego fotobloga, byłysmy swoimi jedynymi czytelniczkami, chciałybyśmy podziękować za to, że to grono bardzo mocno się powiększyło, że nas czytaliście, wspieraliście, wiedzieliście co się z Nami dzieje.

Może wrócimy. Może z innym adresem, może z innymi nickami, innymi myślami dnia, innymi zdjeciami, innym podejściem i innymi chęciami.To zdjęcie rozpoczynało wszystko, a teraz to kończy.

Na koniec o sobie mogę powiedzieć, że jestem bardzo szczęśliwą osobą. I żebym chciała wrócić kiedyś. Ale chciałabym żeby tortexowo umarło, wraz z naszą przeszłością, którą tak ciężko usunąć z naszego życia.

dziękuję za wszystko, Iza- Rozum

Epilogi książkowe zazwyczaj napawają nadzieją, dają siłę na następny krok, na to, że za rogiem wychodzi specjalnie do nas słońce. I my, choć z mocno zmieniającymi się nastrojomi, które podziwialiście średnio 122 razy/ dzień, też chcemy Wam to zapewnić. Strasznie się cieszę, że dojrzałyśmy z Rozumem do decyzji o odcięciu tej ciążącej pępowiny przeszłości. Oczywiście wszystko pozostanie w naszych sercach, choć tak naprawdę zamienionych rolami. Bo kiedy zaczynałyśmy jedna żyła jedynie serce, postawiła wszystko na jedną kartę, jedną osobę, ale zwyczajnie jej nie wyszło. I teraz musi się do tego przyznać, że tej przegranej po prostu nie da się wymazać lub poprawić jak ocenę z dziennika. Druga na początku żyła rozumem, choć i on ją zawodził, kiedy raz po raz przeżywała kolejne peryturbacje i zauroczenia. W końcu poszła za głosem serca i może się szczycić z tego, w jakim miejscu obecnie jest.

Dziękujemy cholernie za te 850 wyświetleń w ostatnim miesiącu, ja Rozumowi, za naszą autoterapię, koleżankom photoblogarkom za możliwość inwigilowania w ich życie, bycia obiektem na ich zdjęciach, notkach. Zapewniamy, że będziemy jeszcze czytać, bo photoblog wciąga niesamowicie i w pewnym momencie nie wyobrażasz sobie dnia, żeby nie odetchnąć z ulgą i powiedzieć: "Aha, teraz już wszystko wiem".

ta, która w pewnym momencie

bała się czytelników

Paula- Serce

Część tego, co po nas zostanie

"Myśli na dzisiaj"

"Zawsze jest jakiś powód do dziękowania"

"Nie zmusisz do miłości nikogo"

"Szczęściem jednego człowieka jest drugi człowiek"

"Dla niektórych chwil warto żyć"

"Mów do mego serca"

"Życie jest najlepszą krainą czarów"

"Forever and ever"

"Kocham kochać"

"Nigdy nie przestawaj grać"

"Możliwe, że stanie się to nie(możliwe)"

"Czasami żadne słowa nie pasują"

"Do przodu. Nie patrzmy już wstecz"