Lęk wysokości

Brakuje mi tego Pana ze zdjęcia

Co prawda, rozmawiamy dwa razy dziennie, ale nie to samo co się dotknąć, przytulić. Byc blisko siebie

Wiem, żę juz za tydzień zobaczymy się w końcu po miesiącu rozląki.

Coś mi się wydaje, że najgorsza do zniesienia będzie juz sama podróż i to wyczekiwanie, tym bardziej że jadę do Amsterdamu z zupełnie obcą osobą, do tego mężczyzną. Będę się martwić o siebie i o psa i ogólnie po raz pierwszy jadę sama za granicę (pomijając fakt, że wgl jadę za granicę po raz drugi w zyciu).

Ten tydzień powinien zlecieć z górki. Całe dnie zajmą próby w filharmonii, potem załatwianie ostatnich przed wyjazdem spraw. Weterynarz Williama, moje USG, sprzątanie pokoju a 27 od kiedy tylko przybędzie laura i teściowa, pakowanie gratów.

Muszę dać radę. Nagrodą będzie dla mnie, jak w końcu przytulę sie do Michała i zasnę w jego ramionach. Z Willim w nogach łóżka, z fasolką obracającą się w moim brzuszku. W końcu rodzinka w komplecie.