memories

Siedzę aktualnie wokół swoich rzeczy i zastanawiam się, jak mocno są mi warte. Każda z tych rzeczy pokazuję moją ową przemianę. Od ręczników, plecaka- mała, niewinna Anita, która bała się życia, koszulek- uczennica podstawówki dla której przyjaźń jest sensem życia, do sukienek- dojrzała gimnazjalistka, mająca wszystko to co najlepsze pod swoim nosem. Harcerka, od siedmiu boleści, ale harcerka. 

Wyjeżdżam na trzy tygodnie, pewnie wiele się zmieni jak wrócę, czuję, że nie będzie tak samo. Starania niektórych ludzi znikną i po prostu se odpuszczą, będą się świetnie bawić i nie przejmować się niczym. Jednak wracając do rzeczy, kurde. Tyle się tego nazbierało przez te lata i zaczyna się nabierać do tego jakiegoś uczucia, teraz, gdy pakujesz się do lasu i zabierasz jakieś stare rupiecie, by nie uszkodzić nowych. Zawsze krzyczałam, że te koszulki są na nic mi nie potrzebne, a plecak jest do bani. Teraz wiem, jak bardzo się byliłam. Może są to zwykłe rzeczy kupione w jakimś sklepie, ale są to rzeczy, które przeżyły ze mną parę lat i chyba znają mnie najlepiej. Nawet moje najlepsze przyjaciólki nie znają mnie tak, jak te oto rzeczy. W sumie nikt mnie nie zna, niestety nie ufam ludziom, bo po prostu przejechałam się na niektórych parę razy. Życie bywa okrutne. Za parę godzin opuszczę ten pokój z owymi rzeczami i wyjadę. Zostawię Deszczno za sobą i ucieknę do Buszowa, mój mały, własny Hogwart- obóz przetrwania. Zobaczę jedną osóbkę, którą nie widziałam już od dłuższego czasu. Będę mogła się spokojnie do niej przytulić nie martwiąc się,że zaraz będę musiała ją pożegnać. Pewnie będę płakać ze szczęścia, że mam ją ponownie przy sobie. Może to głupie, ale przywiązuję się do ludzi i nie lubię zmian. A uczucie, że nie ma kogoś przy mnie jest okropnie przytłaczające. Szybko tęsknie za przyjaciółmi. 

Do zobaczenia photoblogu za trzy tygodnie, gdy wrócę z totalnego pustkowia ze wspaniałymi ludźmi. 

Boże jaka emocjonalna notka, aż mi samej siebie żal.