cicho! tu się czuje. 

rok temu tak dluga przerwa od szkoly oznaczalaby calkowita odwrotnosc moich dzisiejszych priorytetow. mianowicie byloby to: spanie do 14, czytanie ksiazek do wieczora, a wieczorem..no wlasnie. i tak caly czas z tym, ze nastroj wesolosci po wczesniejszym wieczorze utrzymywalby sie do nastepnego wieczora. i byloby bardzo przyjemnie. i jeszcze ta przerwa oznaczalaby zapewne wyjazd w jakies wesole miejsce z muzyka, muzyka, muzyka i wyspa, wyspa, wyspa.

niestety rzeczywistosc jest mniej kolorowa i tak dluga przerwa oznacza: wstawanie w srodku nocy (o 8) i... nauke, nauke, nauke. i jeszcze potem nauke, nauke i nauke, a w przerwie nauke. takze brzmi to bardzo zachecajaco.

ciesze sie, ze wierze w sile samoperswazji, czyli wmawianie sobie, ze lubi sie to do czego zmusza nas system i tak naprawde sprawia to, ze stajemy sie pogodzeni z wlasnym losem.

jeszcze ciesze sie, ze w piatek spedzilam ostatni dzien w elo1, ale nie ciesze sie, ze zaraz bede tesknic za niektorymi, z ktorymi zdarzylam sie zzyc, albo wlasnie nie zdarzylam, ale bym chciala.

i tak bardzo, bardzo, bardzo mam dosyc tego miasta.

mam taki super plan na wakacje, ze az nie moge sie doczekac jego realizacji, choc wymaga samozaparcia i silnej woli oraz samodyscypliny.

i jeszcze jedno: zabawne jest to, ze spotyka sie kogos po paru latach i ten ktos zmienia sie nie do poznania. nie tylko wizualnie, ale i charakterologocznie. na gorsze.

rany, musze przestac tyle narzekac.