...

Do góry ziemią

Mroczny Mesjaszu, czy czujesz

bliskość moich zardzewiałych łez?

Czy rozumiesz potęgę

istnienia ostatniego na tym świecie

człowieka?

Słowa przeciwko łzom; światło

rozpoznaję po omacku.

Nieprzejrzane są Twoje gesty,

sprawiające, że słońce przystaje

w pół kroku,

niebo odwraca się do góry ziemią.

Skrzydlate myśli, słowa bez dowodów

rzeczowych - zamieniam się

w kłamstwo,

wydarte nieposłusznej nostalgii.

Mroczny Mesjaszu, jesteś

wspomnieniem wartym westchnienia,

pogodzenia się z wiatrem,

który wciąż wykrada marzenia.

Przypinam do twarzy

świeży uśmiech - dość zachęcający,

aby pozbawić mnie łez,

wykraść ostatnią kromkę

melancholii.

Biegnę, choć nie mam powodu,

aby ruszać się z miejsca.

Rozkoszuję się chmurami,

schwytanymi w klatkę czułości.