...

Żeby otworzyć okno

Mroczny Mesjaszu, zawczasu stracony,

czy zastanawiałeś się, jak daleko

stąd do przyszłości?

Czy obumarła w Tobie rana, zadana

z rozkoszą

przez obosieczny język?

Chciałabym poczuć pamięć,

która pozwoli zasnąć

na próbę.

Usiłuję zacząć nową autobiografię,

ale brakuje mi puenty.

Przez pomyłkę zrozumiałam

Twoje zaniedbane serce; pogodziłam się

z wiarą, która do niczego

się nie przydaje.

Mroczny Mesjaszu, zmęczony oddechem,

zaginiony bez skargi!

Nadaj imię mojej rzeczywistości.

Przytul tak, żebym usłyszała

wołanie twojego serca.

Zrozumiem Twój ból, zrozumiem ciszę,

o którą tak długo walczyłeś.

Dostrzegam ziarno szaleństwa

w Twoim oku.

Zamykam drzwi, żeby otworzyć

ostatnie w tym domu okno.