...

Nie żałować samotności

Niezliczone ilości śnieżnobiałych łez.

Smutek, co nie gardzi

wszechświatem.

Nie umiem żyć tak,

żeby nie żałować samotności.

Rozpościera się we mnie świat,

który nigdy nie należał

do mnie.

Złudzenia, przywidzenia,

miraże - wszystko zbyt skąpe,

aby udobruchać godzinę,

zwyciężyć pustkę.

Mroczny Mesjaszu, ześlij

odrobinę nieba - niech światło

wypełni skronie.

Ucałuj delikatną skórę nadgarstków,

zapamiętaj historię,

jaką oddałam bezdomnemu.

Moje łzy, boleśnie rozproszone,

są dziś słodsze od myśli,

które zwykłam podawać ci

w błękitnym dzbanie.

Zardzewiałe usta,

słone serce - jesteśmy

epoką, jakiej nie sposób utracić.