nutshell 

     Otępiały wzrok, kodeinowy spokój. Wokół brudne szklanki, rozrzucone ubrania i mnóstwo podartych zdjęć. Teraz już nie pamięta, co chciała zniszczyć. Leży na łóżku, wpatrzona w jeden punkt na jasnej ścianie. Boi się zamknąć oczy, bo wie, że nie znajdzie go drugi raz.  Odnosi wrażenie, iż jej wzrok jest utkwiony w miejscu całą wieczność. Do  oczu dziewczyny napływają łzy, więc mruży je i stara się ich nie zamykać, jednak pieką ją i szczypią coraz bardziej. W końcu mruga mimowolnie, a wtedy punkt znika. Jej głowa opada bezwładnie na poduszkę, a kończyny odmawiają posłuszeństwa. Uśmiecha się i zamyka oczy, a w myślach szuka wszystkich straconych z pola widzenia ludzi.

Który to był dzień, hm?

http://www.youtube.com/watch?v=Yj3spHfTHGo