Diverso mondo.. 

                         Witajcie jestem Oliwia, będę zamieszczać wam moje opowiadanie.

Jestem na poziomie amatorskim, a to wszystko jest tylko moją wyobraźnią,
dlatego proszę was o wyrozumiałość. :)

Będą to rozdziały, które w miarę możliwości będę zamieszczać jak
najczęściej.
Mam nadzieję, że się wam spodoba.
A więc zaczynamy! :)





Rozdział I.



         18 grudzień, 2013 rok. Jestem pod szpitalem. Moja przyjaciółka Julia urodziła synka. 
Chwytam paczuszkę z prezencikiem dla niunia i wysiadam z auta.
Jakoś nie szczególnie martwi mnie fakt, że nie ma przy mnie narzeczonego.
Nie jest to nowość. Czy 9 lat różnicy wieku to aż tak dużo?
Czy będziemy się kiedyś zachowywać jak dawniej?
Nie wiem. Staram się nie myśleć o tym w tej chwili.
       Wchodzę do ogromnego budynku.
Dziś Łukasza nie będzie przy Julce. Podobno ma pare spraw do załatwienia.
Kieruję sie na 2 piętro, idę po schodach, bo boję sie jazdy windą.
Rozglądam się po pokojach, nawet nie kieruję się wskazówkami przyjaciółki.
Robi mi się żal tego, że te wszystkie kobiety mogą
już cieszyć się swoimi pociechami, a ja muszę czekać.
Idę dalej. Gdzieś na końcu korytarza widzę pokój, w którym leży Julia.
Podchodzę do dzwi, leciutko pukam i widzę również małego leżącego w "szklanej misie"
- Cześć kochana - mówię po cichu, aby nie zbudzić małego.
- Oliwia, cześć - mówi Jula.
- Jaki on śliczny! Bardzo podobny do Ciebie - powiedziałam.
- Tak? Moja teściowa stwierdziła, że jest podobny do Łukasza, a do mnie wcale. - odpowiedziała śmiejąc sie.
- Twoja teściowa?Przecież zawsze byłyście w dobrych stosunkach, co się stało? - spytałam.
- Nic. Po prostu to jej pierwszy wnuk, to musi trochę się wtrącać,
z resztą niech sobie mówi - odpowiedziała Julka biorąc do ręki butelkę wody.
- Proszę to dla was - podaję jej pakunek.
- Ojej, dziękuję Ci - powiedziała.
- A gdzie twój ukochany? - spytała mnie zdziwiona wiedząć, że przecież on pracuje w tym szpitalu.
- No cóż... pojechał do pacjenta. - powiedziałam. Odwiedził Cię? - spytałam.
- Tak, tylko spodziewałam się was razem - odparła Julka.
        Rozmawiałysmy jeszcze godzinę, później mały się obudził i spacerowałyśmy z nim po szpitalu.

           Ciąg dalszy niebawem.