Nowa ja. -,- 

Witam was moi drodzy państwo. Co tu dużo mówić: porzuciłam tego photobloga, w sumie do dzisiaj nawet nie pamiętałam, że takowego mam, a jak już się natknęłam na tę stronę, szukając jakichś dupereli w googlach, to stwierdziłam, że może czas odświeżyć swój mały świat.

Nie będę w sumie pisać, co się stało przez ten cały czas, bo jest on opisany w jakiejś małej części na moim zwykłym blogu, z którego w sumie też nie korzystam... I mam małe zamierzenie udzielania się tu w miarę codziennie, by mieć wszystko w jednym miejscu z nadzieją, że to nie zginie. W końcu mój świat, moje kredki, prawda? I tu nikt mi się nie wpierdzieli ze swoimi mazakami :)

Dużo się zmieniło. Ja, patrząc na swoje poprzednie wpisy zmieniłam się diametralnie. Już nie jestem tą małą, beztroską dziewczynką, którą byłam chociażby te 3,5 roku temu. Wydoroślałam, skończyłam te 18 podobno upragnione. I jakoś tak wszystko niby jest ok, a w pewnym momencie się wali. Moja niewinność i beztroska najprościej mówiąc poszły się je*ać. Wszystko poszło.

Niby załatwiłam szkołę, teraz szukam pracy ale wszystko wydaje się być nie na swoim miejscu. Chciałabym tyle osiągnąć, a nie potrafię nawet ruszyć dupy, by prosto w twarz powiedzieć pewnym osobom o swoich przemyśleniach, odczuciach, o niczym. Tylko sama z sobą i przed szklanym ekranem potrafię się zdobyć na jakieś przemyślenia. Wśród znajomych niby mam ten respekt i bojaźń ale co z tego? Coraz częściej łapię się na tym, że zachowuję się jak małe, niedopieszczone dziecko, które chce cukierka, a go nie dostanie. Ale próbuje, sięga po niego i po chwili ma swoje marzenie o zdobyciu go wdeptane w ziemię.

A może po prostu sama się boję i niszczę te marzenia? Boję się. Boję się reakcji, boję się jutra. Boję się straty. Boję się o siebie. Boję się o przyjaciół. Boję się próbować. Boję się odrzucenia. Jestem tchórzem. Boję się, że w końcu upadnę i nie będę potrafiła się podnieść, a nikt mi w tym nie będzie chciał pomóc.


http://www.youtube.com/watch?v=VOwctV9RUNk