Chodź... Nauczę Cię jak się lata 

Czasami chciałabym się zanurzyć w aksamitnej, nie zmąconej żadnym powiewem wiatru tafli jeziora. Wstrzymać oddech i na kilka chwil oderwać się od tego świata. I życia zwisającego za ogon z lampy w dużej klatce. Choć na parę chwil... Potem mogłabym wrócić do siebie. Z uśmiechem na twarzy. Czasami chciałabym zamknąć oczy. I znaleźć się na górskiej łące. Nazrywać polnych kwiatów i włożyć je później do wazonu w moim drewnianym domku nieopodal. Pogłaskać psa pilnującego domostwa i ugotować mężowi pyszną strawę. Pobawić się z gromadka dzieci i w nocy patrzeć na gwiazdy rozmarzonymi oczyma. Gdybym coś takiego zoczyła mogłabym wrócić do siebie. Z uśmiechem na ustach. Czasami chciałabym zatkać uszy i usłyszeć pieśń mojej duszy. Która śpiewa tańcząc radośnie gdzieś na dnie wstrząsanego życiem serca. Mogłabym wtedy wrócić do siebie. Z uśmiechem na skwaszonych wcześniej ustach. Szkoda, że mogę zrobić te wszystkie rzeczy. Nawet na raz. Ale żadna nie działa tak jakbym tego chciała. Wstrzymany oddech nie sprawia że nie czuję. Zamknięte oczy nie sprawiają że nie widzę. Zatkane uszy nie sprawiają że nie słyszę. Bo choć zmysły mam niesprawne to umysł nadal pracuje na pełnych obrotach. I mimo wstrzymanego oddechu czuję. Bardziej... Pomimo zamkniętych oczu widzę. Wyraźniej.... Pomimo zatkanych uszu słyszę. Głośniej...