Całkiem Ełk. Możliwe, że już kiedyś było, ale dziś natrafiłam na to zdjęcie.

Zaczynam już po raz 3 tak, jak prawie za każdym razem. Dawno mnie tu nie było, ale cóż takie jest życie. Lubię po tak ciężkim dniu, gdy wszyscy już śpią usiąść na parapecie z laptopem na kolanach i przeglądać stare notatki. Dziś słuchając Rojka w wykonaniu "Wieży melancholii" idealnie do mojego nastroju i kierunku rozmyślań dopasowała się Poświatowska. Jak napisała: "Cisza, przyjacielu, rozdziela bardziej niż przestrzeń (...) cisza, przyjacielu, nie przynosi słów, cisza zabija nawet myśli.". Ilu z was ta cisza rozdzieliła? A na jakim etapie jesteśmy my? Czy tę ciszę możemy jeszcze pokonać? Cisza ogłusza, doprowadza o szaleństwa, utraty zmysłów. Cisza zabija to co najpiękniejsze, najszczersze. Uczucia. Nie pozwólmy, aby i nas pozbawiła tego co mamy w sobie najpiękniejsze.

Odkąd cię poz­nałam, noszę w kie­sze­ni szminkę. 

- Halina Poświatowska

Barbarossa - Stones

Stones that I carry around

Every stone's a story that weighs me down

But there is gold hidden by rock and sand

I have to search little harder now

Sharp as a marble 

These stones keep my feet on the ground

All this experience weighs me down

But there is gold hidden by rock and sand

I have to search little harder now

But there is gold hidden by rock and sand

I have to search little harder now