Nie sądziłam, że jeszcze tu wrócę i napiszę kilka prostych zdań.

Choć ten dzień nie należy do rodzaju"  tych dobrych" 

chcę go pamiętać i móc wracać do niego myślami.

Ten miesiąc nie był mi pisany , zdecydowanie.

 Na kartach mojej historii życia uwieczni się jako mój największy wróg.

Wyklinam go więc cicho w sobie bo sił zabrakłoby w płucach ,by móc wyrzucić ten ogrom żalu , który ściska i dręczy mnie mocno każdego następnego i następnego dnia. 

To miesiąc rozstań, serce płacze. 

Jak na tak krótki czas to stanowczo za dużo. Zbyt dużo.

Cieszy mnie tylko świadomość, że kochałam szczerze, pewnie .

Będę cieszyła się ze wspomnień, na pamiątkę też chowam uśmiechy i dobre chwile. 

Smutnych rozstań chyba nie chce nikt , aczkolwiek są one nieuniknione. 

Strata Dziadka , czworonożnego przyjaciela jak i największej w życiu miłości wywiera lukę , z którą muszę nauczyć się żyć. Bo trzeba. Dlatego też  szykują się zmiany, zmiany dość poważne, ale czy w pełni przemyślanie ? Tego nie wiem. I nie dowiem , póki nie spróbuję. Obawiam się więc odrobinę, ale mówią - strach ma tylko  wielkie oczy.Gubi mnie to miasto, przytłacza wszystko w okół. Nie uciekam, choć jednym może  się tak wydawać. Czas zacząć żyć - z całych sił. 

Bym niczego nie musiała więcej żałować. 

Modlitwa była piękna, tak dużo dała do zastanowienia.. 

Każde pójdzie w są stronę , jak dotąd, 

pozostaje tylko wiara, że któregoś dnia będzie dane nam ponownie wszystkim się ujrzeć. .