Wings of butterfly 

Przeżyłam ćwierć wieku, a jednak przez ten dopiero ostatni rok , zdefiniowałam i wykształtowałam swoje " ja " , które odpowiada w końcu mnie samej .

Budząc się każdego dnia, przeżywając każdy kolejny dzień zaczęłam postrzegać rzeczy te , których wcześniej nie doprowadzałam do swoich myśli. Odkąd pamiętam byłam naiwnym i kochającym nie- świat , a ludzi dzieckiem.

Wierzyłam w dobroć i różowe okulary, przez które rzeczywistość stawała się bardziej kolorowa i na wyciągnięcie ręki.

Goniłam ślepo przez świat, wierząc w jedyną i prawdziwą miłość, pomoc człowieka względem drugiego , biegające zwierzątka , wzajemną akceptację i tolerancję.

Dopiero gdy zalała mnie fala nieustannych przykrości , ( zastanowicie się - jakich przykrości ? może kiedys ośmielęs się z tym podzielić , póki co nie odczuwam takiej porzeby )zdałam sobie sprawę , że jestem z tym wszystkim SAMA.

Stąd ta samotność ?

- z oddania ?

- z przyzwyczajenia ?

- z miłości ?

przeciez tak wiele bylo " przyjaciol " wokoło mnie .

pytań było nieustannie wiele, a zarzutów względem siebie co niemiara.

zaczęłam umierać. jednego dnia, drugiego bardziej zamykać na to co wokół mnie się dzieje. w pracy robiłam co do mnie należało , a wszelkie pieniądze jakowe miałam przekładałam na swój wizerunek by być kimś lepszym , by czuć się pewniej , być piękniejszą- co przykre nie robiłam tego dla siebie- tylko by udowodnić KOMUŚ, że mogę takową być. To najwiekszy błąd jaki my ludzie jestesmy w stanie popelnic.

Mimo komplementów znajomych , uznania ze strony przeciwnej , ciagle doszukiwałam w sobie czegoś co nie sprawiło , że to co miałam, co kochałam, nie zostało utrzymane, a wszystko inne odrzucałam z coraz większą siłą od siebie. kazde wyjscie do ludzi wywolywalo we mnie obawę , lęki . a kazde przegladanie sie w lustrze powodowalo we mnie coraz większą odrazę.

swoje serce zaczelam pokladac w pracoholizm , wsrod nieustannej goraczki oczekujacych na zamowienia ludzi czulam się w koncu potrzebna. 

kazdy powrot do domu konczyl się snem do godziny przed rozpoczeciem nowej zmiany i tak na okrągło.

w koncu znalezli mnie ludzie ,niekoniecznie z perspektywy czasu i punktu widzenia dla mnie dobrzy,

to były chwilowe hieny , ktore  pozniej ja sama probowalam wykorzystac, tylko po to by nie być samą,

by chociaz na chwilę zrzucic z siebie pelerynę obowiązków i tego jak duzo zaczelam brać na siebie .

mimo to dalej bylam naiwna. pomagałam tym , od ktorych nie moglabym liczyc na to samo .

chyba wiecie sami jak się konczy odwdzięka w takowych sytuacjach..

zaczęłam udawać. uśmiechniętą , pewną siebie dziewczynę. Bo co mi brakowało ?

* w głębi głowy i umysłu który podpowiadał śmiecie * -brakowało wiele .

Los nie tylko mnie , ale i wielu innym osobom , jak i pewnie Wam nie jednokrotnie podłożył kłody pod nogi ,

grunt to trzymać głowę na karku , i widząc je skakać ponad nie.

Teraz jako 25 letnia kobieta  ze nauczylam się odpowiedzialności , zaradności , a przede wszystim WIARY W SIEBIE  czego brakowalo mnie przez ostatnich siedem lat. odzywają się do mnie ludzie, ktorych wiadomosci bym sie nie spodziewala. potrafię rozroznic ludzi , od tych ktorzy zycza mi dobrze, a od tych , ktorym jestem obojętna .

Podnobno dawna ja umarłam , a zostałam odważniejsza , milsza , śmielsza . Wy tez nie dajcie wejsc sobie na glowę. każdy z Was zasluguje na szacunek .  i chyba do takiego wlasnie szacunku powoli wlasnie dochodzę, widząc , lawinę wiadomości od osob , ktore mi kibicują i od osob , ktore mnie wspierają.

Czasami ludzie po ktorych niespodziewamy się wielkich rzeczy, są w stanie powiedziec więcej , niz osoby , ktore są z nami " na codzień "

Dziękujęprzy tym osobom , ktore wsparły moją zorganizowaną przeze mnie akcję. Jestem dozgonnie wdzięczna.