W.

Jak tu niewiele się dzieje.

Dziś na angielskim mówiliśmy o pisaniu i zatęskniłam.
Jak na coś, co uwielbiam robić i co nadzwyczajnie dobrze potrafi mnie rozładować, zdecydowanie zbyt rzadko piszę. Można raczej powiedzieć, że pisuję. To tu, to tam. Na blogch, w dziennikach, notatnikach. Notatki, listy spraw, zapiski. Najwięcej chyba piszę w myślach. Ale nic ważnego.

Ten photoblog jest takim dziwnym miejscem - podobnie jak wiele z moich starych dzienników. Nie widzę sensu w tym co robię. Nie rozumiem mojej obsesji na punkie dokumentowania swojego życia dla przyszłej siebie. Ale to coś, co pozwala mi nie zwariować, daje pozory, że coś z tym życiem robię. Że mam kontrolę, że pamiętam. Ten blog zgromadził tak wiele bezsensownych słów, dziesiątki upokarzających sformułowań i zdjęć, setki tragicznie złożonych zdań. Ale też tysiące wspomnień. I nigdy nie wiem czy się cieszyć, że mam to wszystko - czy się bać. Bo przecież to wszystko jest publiczne. Kiedy zaczynałam, wszyscy ważni znajomi wiedzieli, że tu jestem. Sami tu byli. Na kolejnym etapie następni jakoś się dowiedzieli i w głównej mierze było okej. A teraz? Prawie nikt aktualny nie wie, że tu istnieję. I jestem wdzięczna, że tak jest. 
To po co ja to prowadzę?
Dokąd ja z tym w ogóle dążę? Z tym wpisem, chociażby. Z całością.
Zrobiło się dziwniej niż zwykle.
Nie wiem. Powinnam poddać się i w końcu pogodzić z tym że nie wiem, po co piszę.
Chyba samo odprężene powinno być odpowiedzią. I ta wdzięczność do przeszłej siebie, że mogę przypomnieć sobie o tak wielu chwilach, które inaczej dawno by przepadły. To chyba nienaturalne - tak strasznie żyć przeszłością. Ale i z tym najwyższa pora się pogodzić.