Co ma być to będzie. :) 

Aragon.

Eh, pogubiłam się. Nie wiem, czy interes do koni kompletnie zanikł, czy to przez bycie pesymistą, egoistą, wpętanym w wir nieogarniętych myśli człowiekiem? Możliwe. U koni nie byłam grubo coś ponad miesiąc, straciłam jakąkolwiek chęć do pracy z kucolem. Na szczęście, są takie dwie dziewczyny które go dalej trenują i na serio, dobrze sobie radzą.

Sympatia do konia ze zdjęcia jednak dalej jest, jego... Inny, "trudny" charakter przyciąga ten najmniejszy procent mnie jako koniary. Jeżeli mam zamiar dalej się rozwijać w jeździectwie- ten oto pan będzie mi towarzyszył. Po prostu, chcę aby praca przy koni dawała dużo szczęścia, abym wkładała w to dużo pracy, ale również serca. Idąc do stajni z myślą "zrobię to, OBJEŻDŻĘ kuca, i idę do domu" nie motywuje. Chodziłam tam, tylko po to aby... Nie siedzieć w domu. Ale nie było to coś, co chciałam robić. Dlatego też, muszę- po prostu muszę na siłę chodzić do Aragona, tylko po to aby.. Aby dalej robić to co kochałam. Na tą chwilę niestety nie mam żadnego hobby, a pewne obsesje odizowolowały mnie od bycia socjalną, odseparowałam się od przyjaciół- inaczej mówiąc- wszystko co się wiązało z wychodzeniem z domu. 

Konio w wakacje kończy 3-ci rok, pod koniec maja wyjeżdża aż do września. Do tego czasu chcę poświęcić mu tyle czasu, ile tylko będę mogła/ chciała. Jest cudowny, a te jego humorki mnie rozśmieszają- zresztą nie będę owijać bawełną: ja ZAWSZE kochałam trudniejsze konie. A ten jest młody, i daleko od bycia "nudnym". 

Także ten, nie widzę sensu pisania skoro mało co jestem w stajni, a co więcej na pewno nie mam możliwości robić zdjęć. Jednak powrócę, gdy będzie jakiś postęp/ zacznę coś konkretnego robić z kuniem. Do tego czasu, żegnajcie! 
Na prawdę z serca dziękuję za czytanie wpisów, oraz dawanie mi rad, ocenianie tego co robiłam. <3