Mam czarne oczy
choc matka
oddala mnie swiatu
o zielonych.
Zapominam
kazdego poranka zapytac
dokad isc
zapominam kazdej nocy
wyspowiadac sie Bogu
opowiedziec
jak dzis umknal mi czas.
O do kurwy!!
Co ja tu robie?
Gdzie moja twarz?!
Gdzie ja?
W czasoprzestrzeni
miedzy praca
zakupami
porzadkiem
doprasowana koszula
gdzie ja?!
Moj Boze
moze czas sie rozplakac nad soba
na srodku ulicy
posrod calego swiata
wyjsc
po prostu zamknac
te popieprzone drzwi.
I tak te dzwieki
paranoja na moich uszach
szydzi
drwi
wciaz ide
biegne
snuje sie
w zaleznosci od rozmiaru mysli.
Czuje jak uplywa zycie
i nie moge dzis nic opowiedziec
o wczoraj.
Ponapinane sznury
owijaja sie wokol
szyi kukly
teatrzyk sie konczy.
Znow ja
w pelni trzezwosci z pokora
ustawiam miedzy nogami butelke
spogladam na nasze roze
zaschly na kaloryferze.
Suche jak ja
wisza na tanim sznurze
tylko to jedno nas rozni
one wisza
jakze dobrze z ta mysla
moge zatrzec ta roznice.
Czy moge?
Przeciez tak kocham
zycie.

Życie jest bajką, lecz częściej horrorem,
Który na ślepo strzela terrorem.
Kiedy patrzę na blask wschodu słońca gdy jestem tak bardzo śpiący,
Jestem tak bardzo spokoju pragnący.
Podnoszę się i ciągle upadam,
Wciąż na twarz szczęścia maski zakładam.
Podążam ciemną doliną,
Którą wszystkie me smutki płyną.
Przedzieram się przez gęste mgły,
Ślepo wierząc we wszystkie moje sny.
Ciągle pamiętam te rozległe lasy,
Nadal wspominając dawne czasy.
Nakładam ciężar boleści na swe ramiona...


dla K.

I tak zakończyły się słowa...

I te litery skończą ten długi epizod...