Idę właśnie sobie. Bluza mi się ściąga, a tą dluższą mam w praniu - cholera. Próbuję się powstrzymywać, ale to nic nie daję. Próbuję walczyć z czymś, co nie daje mi wygrać. Przegrana jest mi chyba pisana... Chciałabym od wszystkiego odpoczac, ale jak, nie mam jak, eh... I tak nie dam rady. Chciałabym z kimś porozmawiać, ale nie umiem. Sama nie wiem  czy w ogóle będę w stanie rozmawiać z Demi. Ona chce mi pomóc się rozkręcić, ale jak, kiedy ja nie potrafię zaakceptować samej siebie, nie mam do siebie szacunku. Wszystko już mnie niszczy od środka. Chciałabym komuś w końcu zaufać, tylko, że już nie potrafię. Udaję miłą i koleżeńską, a tak naprawdę mam ochotę zabić każdego za wszystko, dosłownie. Gdy tylko zamknę drzwi od swojego pokoju zdejmuję ten sztuczny uśmiech, pozwalam płynąć łzom. Nie radzę sobie z życiem. Idąc do gimnazjum byłam szczęśliwą, optymistyczną dziewczyną. Skończyłam je jako mniej niż cień dawnej siebie. Dlaczego to wszystko spotyka mnie ? Wiem, wiem, nie którzy może mają gorzej, tylko czym sobie na to wszystko zasłużyłam ? Dlaczego akurat mnie los tak pokarał, ale w sumie przyzwycziłam się do bólu. To już mniej boli, z każdym razem mniej. Braknie miejsca. Moze przezucę się na leki ? Chciałabym aby w przyszłości było lepiej, abym odnalazła szczęście, lecz obawiam się że to niemożliwe. Całe moje nieszczęście i ból jest moją winą, to ja nie potrafię korzystać z życia, to ja jestem słaba i odizolowuję się. Ehh... Kończę tą bezsensowną notkę, bo kogo obchodzi moje życie... Doszłam do Starbucksa, teraz muszę znaleźć Demi, napisze jak wrócę do domu.

Od autorki:

halo czyta to ktoś ? komentujcie, proszę :c