THE SANCTUARY 

OSTATNIĄ NOTKĘ DODAŁAM W MAJU. W TYM CZASIE WIELE SIĘ WYDARZYŁO, DIAMETRALNA ZMIANA W MOIM ŻYCIU O 180*. POD KONIEC MAJA MIAŁAM WYZNACZONY PORÓD. URODZIŁAM, PORÓD TRWAŁ OGÓLNIE PONAD 15 GODZIN. WIELE SIĘ WYMĘCZYŁAM I WYCIERPIAŁAM PODCZAS SWOJEGO POŁOGU. 

CZEKAŁAM NA TEN MOMENT ODKĄD DOWIEDZIAŁAM SIĘ, ŻE JESTEM W CIĄŻY. KAŻDY DZIEŃ DO SWOJEGO PORODU ODZNACZAŁAM W KALENDARZYKU I LICZYŁAM KIEDY TA DATA NASTĄPI ZE NIECIERPLIWOŚCIĄ, RADOŚCIĄ, ALE I TAKŻE Z WIELKĄ NIEWIEDZĄ CO BĘDZIE PÓŹNIEJ I WIELOMA NIEPEWNOŚCIAMI. MIMO TEGO OBIECAŁAM SOBIE, ŻE MIMO WSZYSTKO I WSZYSTKICH DAM SWOJEMU DZIECKU WSZYSTKO TO CO BĘDZIE CHCIAŁ I WSZYSTKO TO CO PRZYSPORZY SIĘ DO JEGO ROZWOJU. BĘDĘ GO CHRONIŁA I WYCHOWYWAŁA NA PORZĄDNEGO MAŁEGO CZŁOWIEKA. ROLA MATKI BARDZO MI PRZYPADŁA DO GUSTU I WIZJA JEJ W PRZYSZŁOŚCI. ROLA PRZYSZŁEJ MATKI. TO COŚ PIĘKNEGO. 

JEDNAK NADEMIAR WSZYSTKICH RZECZY, KTÓRE SPRAWIAŁY, ŻE ROZKWITAŁAM Z DNIA NA DZIEŃ, OBAWIAŁAM SIĘ JEDNEGO. JEDNEJ JEDYNEJ RZECZY. CZY DZIECKO URODZI SIĘ ZDROWĘ. USG NIE POKAZYWAŁO ŻADNYCH DEFEKTÓW ANI BŁĘDNEGO ROZWIJANIA, ALE JEDNAK BAŁAM SIĘ NAPRAWDĘ SIĘ BAŁAM, ŻE COŚ MOJEJ MAŁEJ DZIECIŃCE SIĘ STANIE. TAK SIĘ TEŻ STAŁO. WYCIERPIAŁA WIELE PODCZAS PORODU TRWAJĄCEGO 15 GODZIN. CAŁE 15GODZIN WYCIA, RWANIA, PŁACZU, KRZYKU BEZ PRZERWY. PARĘ RAZY ZEMDLAŁAM. NAJGORSZY BÓL BYŁ JEDNAK KIEDY LEKARZ WYPROWADZAŁ DZIECKO NA ZEWNĄTRZ. GDY DOKTOR JUŻ TO ZROBIŁ NIE USŁYSZAŁAM ŻADNEGO GŁOSU, ŻADNEGO KRZYKU DZIECKA. WIDZIAŁAM TYLKO SZOK I ZASKOCZENIE I STRACH W OCZACH LEKARZY I POŁOŻNYCH. UCIĘTO PĘPOWINĘ I LEKARZE ZACZĘLI COŚ ROBIĆ PRZY DZIECKU, WZIĘLI RESPIRATORY, ELEKTROWSTRZĄSY I KROPLÓWKĘ. BYŁAM PRZERAŻONA I W SZKOKU, KRZYCZAŁAM, NIE WIDZIAŁAM CO SIĘ DZIEJE, PRÓBOWAŁAM SIĘ DOWIEDZIEĆ, JEDNAK NIE MOGŁAM WSTAĆ I WYKONYWAĆ ŻADNYCH RUCHÓW. WSZYSTKO MNIE BOLAŁO, BYŁAM WYKOŃCZONA FIZYCZNIE I W SUMIE PSYCHICZNIE TEŻ. PO PARU MINUTACH LEKARZ PODSZEDŁ DO MNIE I Z GROBOWĄ MINĄ POWIEDZIAŁ, ŻĘ MOJE DZIECKO NIE ŻYJE. TO BYŁ CIOS, CIOS W SERCE, CIOS W NAJCZULSZY I NAJBARDZIEJ BOLESNY PUNKT W DUSZĘ. PATRZYŁAM SIĘ NA NIEGO PRZEZ JAKIŚ CZAS I ZACZĘŁAM PŁAKAĆ RZEWNYM PŁACZEM. LEKARZ MÓWIŁ, ŻE STARALI SIĘ ZE WSZYSTKICH SIŁ URATOWAĆ DZIECKO, ALE NIESTETY DZIECKO JUŻ URODZIŁO SIĘ MARTWE. STARAŁ SIĘ MNIE POCIESZAĆ, ALE JA GO NIE SŁUCHAŁAM I NIE ZWRACAŁAM NA NIEGO UWAGI. ZAMKNIĘŁAM SIĘ W SOBIE. NIE MOGŁAM UWIERZYĆ W TO CO SIĘ STAŁO. TO STRASZNE...

POPADŁAM W DEPRESJĘ, NIE WIEDZIAŁAM CO ROBIĆ, MIAŁAM ZA SOBĄ DWIE PRÓBY SAMOBÓJCZE, BYŁO MI CIĘŻKO. DZIĘKI MOIM RODZICOM TYLKO I WYŁĄCZNIE JESTEM NADAL TUTAJ I ŻYJĘ. DZIEKUJĘ IM ZA TO, ŻE SĄ ZE MNĄ I MNIE WSPIERAJĄ. 

KOCHAJCIE LUDZI, TAK SZYBKO ODCHODZĄ....