smierć i zniszczenie

siedzę w mojej dziurze w ziemi, głębokiej na 3 metry i przyglądam się temu wszystkiemu.

muszę przyznac, ze całkiem nieźle się tu urządziłem, jest chociaz gdzie się schować. jedzenia nie potrzebuję, już dawno przestał zadowalać mnie smak czegokolwiek. może ktoś do mnie zajrzy, może nie, w sumie nie robi mi to większej róznicy, nie oczekuje niczego od nikogo bo wiem, że prędzej czy później każdy może się ode mnie odwrócić. przeciez nie moge wmawiac sobie niczego, widzeć tego co chce zobaczyć, zycie musi byc szczere, inaczej nie ma wartości. czasami kiedy śpię wydaje mi się, że stąd wyszedłem, że wreszcie mi się udało, mam to czego potrzebowałem. smierć to sen, mam taką nadzieję, psy tez śnią. przez pewien czas wydawało mi się nawet, że ktoś mi pomógł, że ktoś zmienił mój świat. czułośc w jakiejs postaci, jakaś odmiana troski, inny świat, lekarstwo. nie wiem dlaczego, nie wiem jak i nie wiem czy stało się to na prawdę czy majaczyłem, ale pewnego dnia budze się i widzę, ze tego wszystkiego juz nie ma, znów ocknąłem sie w moim pustym ciele, 3 metry pod ziemią. może to kiedyś wróci, może się powtórzy, może jednak było na prawdę. ale tutaj nie ma żadnej nadzei, jest tylko świadomość, że szczęście istnieje (widziałem je na własne oczy, jestem tego pewien) ale nie wiem czy mnie spotka.

gasisz ogień który masz w sercu

a to najgorszy rodzaj morderstwa.