Stwierdziłam, że może nadszedł w końcu czas, aby zastanowić się nad tym, co jest teraz. Odstawić przeszłość na bok, iść do przody, z tym co mam, nie zbaczać z drogii, z marzeń za którymi przez całe życie podążam. Zwykła nastolatka, z przeklętym dzieciństwem, najlepszymi przyjaciółmi na świecie, tylko brakuje jednego.. kochającej się rodziny, która za każdym razem będzie oparciem dla mnie, gdzie pokocha mnie taką, jaką jestem. Nie będę musiała się zmieniać dla kogoś, nie przestanę palić, pić, chociaż doskonale wiem, że szkodzi to jeszcze bardziej mojemu zdrowiu. Pomaga dotrzeć tam, gdzie od ponad roku marzę. Do miejsca pełnego spokoju, ciszy. Tam, gdzie spotkam ponownie wszystkich tych, których zabrakło przy moim ramieniu. Którzy upadli i nie powstali ponownie z braku siły, to bezsilność, która z każdym dniem mnie zabija. Dobrze, że mam jeszcze ludzi, na których mogę polegać. Odbiorą telefon o każdej porze dnia i nocy, nie okłamią, nie staną się dwulicowym człowiekiem, jak to jest w większości przypadkach.. Najlepszy przyjaciel staje się wrogiem? nie ma takiej opcji. Nie wyobrażam sobie tego. Wystarczająco dużo straciłam osób, które odgrywały w moim życiu bardzo ważną rolę. Każdego dnia, modlę się, aby ten 17 zniknął z kalendarza, żebym nie musiała znowu wylewać łez w chusteczki. Chciałabym chociaż raz być obojętną osobą tego dniaa.. jednak nie umiem. nie umiem ponownie zaufać ludzią, zacząć wszystko od początku, na czystym koncie, bez wspomnień i patrzeć jak z dnia na dzień jestem innym człowiekiem. Nie chcę być kim gorszym, chociaż doskonale wiem, że to co było juz NIGDY nie wróci, wciąż łudzę się.. a może jednak napiszesz, przyjedziesz, przytulisz.. jak kiedyś. Nadszedł czas obudzić się z tego snu marzeń, nadeszła pora na patrzenie z perspektywy rzeczywistości. 

 ~ Daaaria.