/Fragment książki "McDUSIA" Małgorzaty Musierowicz (którą to autorkę wielbię i wielbić będę pomimo przekroczenia już przeze mnie -nastu lat ;))

Tekst który widzicie powyżej wzruszył mnie.

"Wiedzieliśmy tylko, że to jest nasza wspólna książka, piękna i ciekawa.

- I dobrze napisana.

- Bardzo dobrze."

Codzienność składa się z różnych historii, które godzina za godziną układają się w jedną Historię.

Czasami budzę się pełna nadziei na pięknie i produktywnie spędzony dzień, by pod wieczór położyć się spać z poczuciem beznadziei i przegranej. Znowu nie udało zrealizować się wszystkiego co sobie założyłam albo jestem znużona monotonią przyziemnych obowiązków. Bywa, że spędzam marnuje (najczęściej coraz rzadziej, uff) czas na myśleniu "co by było gdyby", czytaniu bzdur w Internecie, obserwowaniu urywków życia ludzi których znam tylko z ekranu laptopa czy smartfona. Są też chwile wielkiej radości, spełnienia, niekiedy wręcz euforii. To gdy odnoszę sukces, kiedy okazuje się, że potrafię sprostać postawionemu sobie wyzwaniu. Czasami spuszczam głowę w geście pokory, a na sercu ciężko i smutno, bo znowu wszystko okazało się takie skomplikowane. Bo ja nie okazałam się najlepsza choć tak ciężko pracowałam, bo do tego idealnego (no, prawie) życia to ho ho! i jeszcze trochę zostało...   

A to, co czyni całą tą plątaninę emocji, uczuć i zdarzeń, ową Historię - piękną, jest jej drugi bohater. Ten człowiek, który chce być zawsze obecny w moim życiu. Po prostu. Jest gotów doświadczać właśnie tego, co los/Bóg nam obojgu podarowuje. Akceptuje mnie dokładnie taką, jaką jestem. Więcej nie potrzebuję do poczucia szczęścia, do doświadczenia piękna życia.

I tylko to jest najważniejsze, że Historia jest Nasza. Nasza, wspólna.