1000 Kilometer bis zum Meer...

Ja jeszcze po prostu stamtąd nie wróciłam. Wciąż stoję z Martą na plaży w Heringsdorfie i nadal wpatruję się w czarne, niespokojne morze. Jest zupełnie tak, jakby ta wielka połać wody wiedziała... wiedziała to wszystko, czego ja nie byłam w stanie przeczuć. Nie czułam niczego... może poza pustką. Ale to była taka zwykła pustka, taka z tęsknoty, z miłości, z braku Ciebie. Skąd mogłam wiedzieć? Żałuję, że nie odnalazłam w sobie tego lęku, który przypomniałby mi, że to nie o ten czas, co minął, powinnam była się martwić, tylko o Ciebie. Żałuję, że zabrakło mi tych kilku skund, w których pozostawiłbyś mnie tak naiwnie nieświadomą. Choć to przecież właśnie próbowałeś zrobić, prawda? Tylko wydarłam to z Ciebie tamtym spojrzeniem... Myślisz, że gdybyś nie powiedział tych słów na głos, to byłyby one mniej prawdziwe? Wierzysz, że nie zorientowałabym się zbyt szybko, czy może w ogóle? Pewnie wtedy nie sprawiłabym, że tak wielki lęk we mnie zasieją...