Iluzje bezpowrotne 

Pójdę przed Pana mego - Pana, moje kochanie - któremu dam wyznanie, grając w łagodne strony, że Bóg niezwyciężony.

Księga Psalmów 43:4, wg. tłumaczenia Jana Kochanowskiego.

Bywało różnie. Myślę o tym dzisiaj, gdy rozcyfrowuję Słowo według przekładów interlinearnych i dochodzę do wniosku, że przydarzyła mi się najpiękniejsza z możliwych miłości. To nie do końca hollywoodzki scenariusz, ale bardzo życiowy. Wymagający. Miłość zresztą zawsze pragnie, ale także daje, więcej. Ta świadomość uwalnia mnie nieustannie od bólu, który nosiłam w sobie przez wiele długich lat. Na szczęście mogę dziś dotykać dłonią firmamentu, nie stojąc jedną nogą w piekle. Mogę być odważna odwagą, która nie ma niczego wspólnego z brawurą, z chęcią udowodnienia sobie i innym, że mam rację, że jestem coś warta, że stać mnie na heroizm. Dziś uczę się odwagi, która jest cicha, subtelna, troskliwa i czuła. Odwagi, która jest zaangażowana i rozkochana w drugim człowieku, i w samej choćby tylko możliwości kochania. Jestem za tę lekcję szalenie wdzięczna, bo to perspektywa na niekończącą się opowieść.

Umówiłyśmy się z Natalią na chodzenie po górach i wodospadach. To niesamowite mieć tak wspaniałą przyjaciółkę w kobiecie, której pierwsze kroki się widziało.