tak jest właśnie

Wpieprzamy się w związki, które nie mają racji bytu.

Sypiamy w łóżkach osób, z którymi nie chcemy mieć nic wspólnego.

Nad ranem nie chcemy już mieć nic wspólnego nawet z samymi sobą.

Całujemy się, nie dając z siebie nic poza śliną.

Dokładnie to samo otrzymujemy w zamian i jeszcze potrafimy mieć o to pretensje.

Piszemy, że tęsknimy, choć sami nie wiemy za czym, i czy to w ogóle prawda.

Nie mamy nic, ale wcale nie przeszkadza to nam we wmawianiu sobie, że to właśnie jest "miłość".

A potem zrywamy, nienawidzimy i chcemy zapomnieć.

Cierpimy, choć tak właściwie- dlaczego?

A jeśli by, tak po prostu, pieprzyć to wszystko?

Nie myśleć, nie bać zakochać się, tak naprawdę, może jeszcze "z wzajemnością"?

Mieć swoją ulubioną naleśnikarnię, jeść czekoladę przed telewizorem i robić wspólne wycieczki na Hel?

Czy można być naprawdę szczęśliwym?