Koniec wieńczy dzieło 

W tradycji mam to, że w ostatni dzień każdego roku podsumowuję ostatnie dwanaście minionych miesięcy. Myślę o wszystkich popełnionych błędach, robię prywatny nie mający sensu tak zwany rachunek sumienia, wspominam miłe chwile. Ale cóż zrobiłam dobrego? Sendo w tym, że nic takiego sobie nie przypominam! Wyniosłam śmieci, wyszłam z psem, posprzątałam mieszkanie - coś jeszcze? Nie sądzę. Co roku również planuję noworoczne postanowienia. Może w tym zamiast planować kolejną kończącą się niepowodzeniem dietę postaram się nie tyle co czynić dobro, co nie robić nic złego? Złego przynajmniej dla innych, mnie to niech szlag trafi! Mogę się pocieszać miłymi wspomnienami - wspaniały wyjazd w wakacje, dużo ciekawych imprez i tym podobne. Ale mam też czym się zasmucać - tyle niepotrzebnych kłótni, błędów nie dających nic korzystnego. Zawsze marzyłam o cofnięciu czasu, jednak teraz wiem, że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, musimy żyć dalej. Nie wierzę w przesądy ale ta trzynastka chyba faktycznie nie służy, przynajmniej mnie. Może kiedy pechowe ''13'' zniknie z kalendarzy to na jej miejsce wstąpi ''14'' pełne dobrze podjętych decyzji, wspaniałych momentów i wszystkiego co najlepsze i co mogę sobie wymarzyć. Za 23 godziny nowy rok, cieszę się cholernie. Mam nadzieję na coś lepszego, a nadzieja matką głupich czyli moją między innymi i chyba przede wszystkim. Problem tylko w tym, że stary rok tradycyjnie zakańcza się sylwestrem, a ja wciąż nie mam na niego planów. Jestem straszna, zmienię się w następnym roku - obiecuję. ALE BREDZĘ, JA ZWYKLE...