Niepokój. 

Oszukana, zdradzona i umierająca błagam na kolanach, żeby czas zmienił swój bieg. I żeby pewnego pięknego dnia, który chyba właściwie zaważył na moim życiu najbardziej, ktoś zwyczajnie i brutalnie przywalił mi w mordę.

Koło, cholerne koło się zapętla. Nie jestem w stanie chyba już być szczęśliwa. I chyba sukcesywnie oduczam się kochać.

Mam dziurę zamiast serca - bo po co mi takie? 

Mam taki challenge życiowy - żeby spełnić wszystkie najgłupsze stereotypowe żarty o kobietach i mężczyznach. 

Jestem tak rozczarowana, że osobowość wywraca mi się na lewą stronę i jestem niezdatna do najważniejszych rzeczy: do współczucia, wybaczania i cierpliwości.

I ciągle się zastanawiam: po co ludzie tak cholernie, obrzydliwie kłamią i udają? Po co wabią i nęcą, jeśli chcą w tym wspólnym życiu wystopować po pierwszysch metrach? 

Jestem strasznie załamana. Nie no, naprawdę. Załamana. Nie wiem co robić, nawet z kim porozmawiać. Chyba pierwszy raz w życiu aż do tego stopnia.

Aurora - Runaway mi śpiewa. I Kari Amiriam rozdziera strzępki mych nerwów na drobniuśkie konfetti, które kiedyś rozsypię na zgliszczach wyobraźni.

Boże, ja już nie chcę żyć.