lonely

Postanowiłam wrócić do pisania bo tylko tak mogę nazwać swoje myśli.

Zastanawiam się czy dorastanie każdego z nas boli tak samo

Czy może to ze mną jest coś nie tak?

Mam 20 lat nie studiuje nie rozwijam się żyje w stagnacji

Nie mam pojecia co chce w życiu robić  i co od życia dostać

Przeprowadziłam się do Paryża żeby znaleźć odpowiedź

Znalazłam tylko jeszcze większe zagubienie

Wracam do Polski z wiarą w lepsze jutro

Jakoś to będzie, ułoży się, napewno

Co się ułóży? Nawet nie wiem czy sama w to wierze

Nie znalazłąm szczęścia ani pracy w Paryżu

A święcie wierze że znajde je w Polsce

Zastanawiam się tylko skąd ludzie wiedzą czego chcą

Jak dochodzą do tego co mają

Jest na to jakiś przepis?

Złoty środek?

Czy jest tylko ta beznadzieja którą czuje teraz

Aż w końcu zmęczeni nią

Podjemują sie jakiś działań których nie chcą

Żyją życiem mniej lub bardziej udanym

Zarabiają mniejsze lub większe pieniądze

I po prostu tu są

Wierzyłam w boski plan na mnie

Bardzo mocno i bardzo długo

Ale po roku zamknięcia w 15 metrach kwadratowych

Ciężko jest wierzyć w cokolwiek