Almost

Wypłynęłam na ocean na łupinie orzecha myśląc, że to masztowiec. Przetrwałam pierwsze fale płaczu i niewygody. Myślałam, że jestem bezpieczna, że tak spokojnie będzie już zawsze.

Przyszły sztormy, przykryły falami rozczarowania moją lódeczkę. Słona woda obmyła mi twarz i przejrzałam na oczy, że tonę. Tonę w swoich decyzjach. Co jakiś czas natrafiała się kłoda, do której się podczepiałam, niestety nawet ona w końcu nie potrafiła utrzymać mnie na powierzchni. Po kilku latach w wodzie, widzę przystań. PRZYSTAŃ. Ląd. Nie mam już siły płynąć, więc dryfuję mając nadzieję, że fale zepchną mnie na ląd. POomagał nawet wiatr. Z każdym dniem byłam coraz bliżej. Deszcze, wichury, już mnie to nie dziwi. Sama nie wierzę, że nadal mam nadzieję, że dotrę do celu. Są dni, długie dni kiedy świeci słońce i wiem że przeżyję. Resztką sił próbuję dopłynąć, ale moje zdrętwiałe ciało ledwo się porusza. Dryfuję, wpatrzona w jedyną rzecz, która trzyma mnie jeszcze na powierzchni. Chciałabym, żeby ktoś mi pomógł, ale nie widzę nikogo w zasięgu wzroku.

Pomóż!

Sama nie wiem do kogo kieruję te słowa, chyba tylko Bóg mnie tu usłyszy.

Zamykam oczy. nie wiem gdzie poniesie mnie prąd. Jestem blisko, ale nie na tyle, żeby starczyło mi sił na samodzielne dotarcie. Jest mi coraz zimniej, ale patrząc w głębię oceanu już mnie tak nie przeraża bycie tutaj. Jestem tu już tyle czasu. Może rzeczywiście nie potrzenuję wychodzić z wody, może masz rację, że każdy tak ma, że każdy próbuje przetrwać w chujowych warunkach. Że nie ma ludzi na lądzie i już na pewno nie ma ludzi szczęśliwych. Chcę w to uwierzyć i przestać sama siebie zdręczać, ale ciągle mam malutką nadzieję. Że jednak są szczęśliwe osoby, że ktoś czeka na mnie i chciałby, żebym dotarła na pomost. Że pomoże wyjśc z wody i ogrzeje skostniałe ciało. Że znowu nauczy chodzić. Pokaże, że istnieje taki ląd, o którym śmię tylko marzyć. 

Jestem bardzo blisko. Jestem prawie

Czy dotrę? Niedługo się przekonam