La la lu

Kiedy myśle o przyszłości, moją klatkę rozdziera krzyk. I świat zaczyna falować. Czuję to gorąco w gardle, i ścieżkę na policzku. To dudnienie w uszach prosto z między żeber. I pot na dłoniach. Coraz głośniejszy oddech. Obrazy pojawiają się jeden za drugim bez chwili wytchnienia. Coraz szybciej i coraz bardziej zaciskające pętle na mojej szyi. Kąciki ust wędrują w dół, pociągam nosem.

Kiedy Cię nie ma pozwalam sobie płakać na głos. Wyć. Czasem robię gorsze rzeczy.

Ostatnio kiedy zdarzył się wypadek, zauważyłam, że nie poczułam nic. Nic. Nie byłam zła, nie było mi nawet trochę przykro. Czy naprawdę jestem martwa wewnątrz?

Mam coraz więcej prawdziwych zmartwień i wszystko to dzielę tylko ze sobą. Nie potrafię Ci już nic powiedzieć. Zgubiłam Cię dawno temu i teraz jesteś dla mnie obcy. Ta pustka zrobiła się zbyt wielka, żeby słowami ją wypełnić. Czuję, że pędzę w jakimś złym kierunku. Nie wiem gdzie.

Jestem zmęczona tym, chciałabym odłożyć zmartwienia i spróbować normalnie żyć. Chciałabym, żeby ktoś wziął moje zmartwienia, docenił je, zauważył i zabrał.

Ta cholerna pustka zasysa mnie od środka. Czuję, że robię się coraz bardziej przezroczysta, jestem tylko kalką między tematami. Czy już znikłam czy to dopiero przede mną?