Nie mogę już Ciebie

Już nie mogę, nie mogę, nie mogę. Nie mogę Cie znieść, Twojego tonu, Twoich słów, Twojej obecności. Mam Cie dość. Wszystko co robisz to za mało dla mnie. Mam dość tej bylejakości. Nie chce codziennie płakać i codzień denerwować się. Nie chcę budzić się już wkurzona. Dlaczego nie pozwolić mi odejść. Czemu nie możesz ukrócić cierpienia mi i sobie. Po co to ciągniesz skoro o to nie walczysz. Nie chce takiego mężczyzny. Myślisz, ze jak pójdę na terapie to zmienię się w inną osobę? Ze skarpetki na podłodze codzień i zalany zlew przestanie mi przeszkadzać? Ze zadowolę się robieniem na odwal? Że zacznę doceniać Twój egoizm? Mam Cię dosyć. Nie mam siły na nic. Nie mam czasu na nic. Budzę się rano i moje pierwsze kilka godzin to doprowadzanie domu do porządku, dzień w dzień. Codzień muszę robić to samo, żeby jakoś żyć. Mam tego dosyć.

Chcę się w końcu wyspać. Chcę zrobić coś dla siebie. Chciałabym spełniać tez swoje marzenia. Nie mam już słów nawet. Myślałam, ze się już wypłakałam, ale każdego dnia zalewa mnie kolejny potok łez. Nie mam nawet czasu już myśleć. Jestem zmęczona. Chce odejść