Smuty

Myślałam, że jest dobrze. Ale czuję się jakby ktoś inny żył moim życiem. Czego oczekuje? Zmiany. Chciałabym, żebyś sam wpadł na pomysł, że coś jest nie tak i może to Ty jesteś tez winny. Nie chcę takiego życia jakie mi proponujesz. Chcę czuć się dobrze, chcę żebyś mnie wspierał, rozumiał, akceptował. Wszystko robisz na odwrót. Mówisz mi wiele słów. Za każdym razem bolą tak samo. Czemu robisz ofiarę z siebie? Czemu nie chcesz zaakceptować mnie? Takiej popieprzonej jaka jestem. I że mam smutne dni, i to głównie smutne dni. Że czasem niepotrafię się ocknąć z tego smutku. Dlaczego nie możesz zaakceptować tego, że nie jestem jak Ty. Że potrzebuję płakać, że mam wiele emocji, że czasem bez powodu nie chce mi się gadać. Dobija mnie to. I to, że zostawiasz rzeczy na później. Wydaje mi się, że Ty nie znasz mnie tyle lat ile ja Ciebie. Mam ochotę zniknąć. Jest mi źle. Jest mi okropnie. ALE TYyy, Ty miałeś zły dzień bo ja się obraziłam, znowu jakiś foch nie wiadomo o co. I ciagle wymyślam, że jakieś humory i smuty. Nawet nie wiesz jak takie zdanie zachęca mnie do skończenia z tym wszystkim. Już sama nie wiem co mam robić. Trwam w tym gównie. Nie mam siły z Tobą romawiać bo nie mam teraz siły na załamanie nerwowe. Tęsknię za Tobą, a jednocześnie chciałabym jak najdalej. Co zrobić, co zrobić mam?