[62]

Sto   lat   mnie   tu  nie  było.   Kilkadziesiąt   długich  dni   minęło.

Nie   wiem   czy   ktoś  tu  jeszcze  zajrzy,   czy  został ktoś z osób,

które    znałam.   Przez    krótki    okres    próbowałam   prowadzić 

bloga,  nawet  parę  z  Was  tam zajrzało, ale szybko się znudziłam, 

jakoś  nie  potrafiłam  być  systematyczną i  ciekawą blogerką, więc

dałam  sobie  spokój.  Nie  miałam  gdzie  dzielić się swoim życiem,

ale pomyślałam,  że  może to  i  dobrze, że może powinnam zacząć

sama   radzić  sobie  ze  swoim  światem.   Nie  poradziłam   sobie. 

Dlatego  wracam  tutaj.  Nie  wiem czy będę znów regularnie pisać,

czy   tylko   wtedy,   kiedy   najdzie   mnie  ochota  i  poczuję silną

potrzebę  wylania   z   siebie  emocji   i   przemyśleń.   W   obecnej

chwili  jestem  w  równie tragicznym stanie  jak  mniej  więcej  rok

temu  i  właściwie  mam  coś  w rodzaju deja vu. Chociaż to chyba 

złe określenie. Mnie się nie WYDAJE,  że  coś  się  wydarzyło  już

kiedyś.  To  NAPRAWDĘ  miało  miejsce  i to NAPRAWDĘ dzieje

się teraz. Dokładnie ta sama droga, te same myśli, przeżycia i lęki.

Nie ma to jak  wrócić z tak  niesamowicie  przygnębiającą  treścią.

Aż  mi  głupio, czuję się jak intruz, ale po prostu choćbym bardzo

chciała  nie  jestem  w  stanie napisać o rzeczywistości,  w  której 

utknęłam   ani   jednego   pozytywnego   słowa.    Sad   but   true.