(53)

Czas   wzbogacić  moją  względnie  ambitną  galerię  o  kolejne zdjęcie Kiko.

Moje  województwo  właśnie  zaczyna  ferie,  co  mnie  nie  dotyczy   jakoś 

bezpośrednio,  bo  i  tak  cały  czas  siedzę  w domu. Waga jest wciąż niska

(31,4-31,6),  więc  nawet  gdybym miała jakieś plany nie byłoby teraz mowy

o  ich  realizacji.  Remont, wyjazd - to wszystko spełznie na niczym, znowu

z  mojej  winy.  Czuję  się  okropnie. Momenty luzu i uśmiechu zdarzają się

bardzo rzadko, zazwyczaj kiedy w perspektywie nie ma już żadnego posiłku,

ważenia  ani  nic  budzącego  podobny  stres. To głównie wieczory, chociaż 

wtedy  jestem  już  tak  zmęczona,  że często  nie mam nawet siły się z tego

cieszyć.  Wtedy  moje  przekonanie,  że  powinnam  jeść więcej się wzmaga

i  jestem  w  stanie zadeklarować, że "od jutra" nie będę już nic ograniczać.

Dociera  do  mnie  tragizm  mojego  położenia  i  instynkt  podpowiada, że 

powinnam  iść  do  kuchni  i zjeść jak najwięcej czegokolwiek, bo w każdej

chwili   mogę  stracić  przytomność  z  wyczerpania. Oczywiście nigdy tego

nie  robię,  bo  napad  obżarstwa  to  chyba  ostatnia   rzecz jakiej bym się

spodziewała. A następny dzień i tak niczym nie różni się od poprzedniego.

TUMBLR