W ostatnim okresie czasu, wszystko się pozmieniało. Chyba zaczyna przeszkadzać mi to, że tak szybko dorastam. Zgubiłam się. Mam inne pragnienia, niż moi rówieśnicy. To też bardzo boli. Czasami chciałabym znów jak oni, ale nie widzę w tym nic dobrego. Mój umysł jest w murach więziennych, z których się nie wydostanie. A wiadomo, że nikt nie ma nad nami siły wyższej, niż siła naszego umysłu. Nie chcę zmieniać moich zachowań, chyba tak mi jest dobrze. Nie ukrywam, że wkraczam w dużej mierze w samotność, ale widocznie tego potrzebuję. Nie wiem czy na jakiś czas, czy już tak do końca. Nocami zastanawiam się, co zrobiłam źle. Przecież ludzie mają swoje powody, dla których odchodzą. Nie wierzę, że to była jakaś błahostka. Tam musiało chodzić o coś zupełnie innego. Podczas analizy mojego aktualnego życia, uważam, że chciałabym zmienić tylko jedno. Chciałabym wyzbyć się jakichkolwiek uczuć. Zacząć nowy rozdział. Ale to jeszcze potrwa. Muszę żyć w zgodzie z samą sobą, a do tego mi daleko. Nigdy nie chciałam nikogo zranić, a robię to na każdym możliwym kroku. To chyba taki mechanizm emocjonalny. Duże parcie na odwzajemnienie. Wprowadziłam sporą ilość edycji w sobie samej. Zawsze chciałam dla wszystkich jak najlepiej i właśnie chyba to mnie zgubiło. Jestem zbyt wrażliwa na tego typu różnorodne zabawy. Muszę się odnaleźć i prawidłowo postawić następny krok. Nie mogę iść dalej, skoro nie wiem jak. Jeśli zajrzę w głąb siebie, wiem czego chcę. Ale tego nie odzyskam, to nawet nie ma sensu. Znów ten bezsens. Tylko on się mnie trzyma najbardziej. Moje życie zmieniło się z dnia na dzień. Nie wierzę w przypadki. Los chciał mnie obronić przed złem, które czekało mnie w późniejszych konsekwencjach. Tak musiało być.