W głowie trzy imiona. 

Dodaję zdjęcie z początku grudnia, zanim lawina niepożądanych zdarzeń zaczęła spadać.

Nie mam stałych czytelników, tak samo jak nie mam tu regularności, ale wytłumaczę, że jeśli dodaję tu kilka słów od siebie, to znaczy, że jest źle... Kiedyś to "źle" bywało kilka razy w tygodniu. Teraz znacznie rzadziej, ale wciąż... Czuję silną potrzebę "wyrzucić" z siebie to, co mi ciąży.

Ciężko mi zapanować nad emocjami, ale dlaczego też tak ciężko jest zrozumieć nas osobom, które spędzają z nami większość dnia od wielu miesięcy? Nie chodzi o to, że ta druga osoba ma rozumieć... Osoba zaburzona sama siebie nie rozumie. Co w tym ważne - kompan powinien być nastawiony na wybuchy emocji drugiej strony i co najważniejsze - nauczyć się, jak wtedy postępować.

Nie patrzeć w telefon, podczas gdy rozemocjonowana, trzęsąca się osoba, świeżo po ataku paniki wygłasza monolog. Nie milczeć. Nie unikać kontaktu fizycznego i wzrokowego. NIE!!

Zamiast tego podejść, mocno złapać i nie wypuszczać z objęć, dopóki się nie uspokoi. TAK! Właśnie tak to powinno wyglądać. Każda tego typu sytuacja przedstawiona na srebrnym ekranie Ci to zobrazuje prawidłowo. Jednak tutaj nie ma fikcji - to rzeczywistość. Nie bądź ignorantem nigdy więcej, PROSZĘ 🙏🏻