Witam w bramach piekieł... 

Niebo ciemne ma oblicze 
Wiatr mrozi swym oddechem 
Ja minuty szczęścia liczę 
powracające cichym echem 

Niebo gniewnie patrzy na mnie 
Słońce skryło swoją twarz 
Serce bija jakoś dziwnie 
błędy naprawić już czas 

Zła prognoza szybko minie 
Wiatr ucichnie w kępie drzew 
Życie z wodą mi przepłynie 
Jak wraz z nocą niknie zmierzch...

Co za wspaniały sen!

Słońce tańczy na niebie,
ryby baraszkują w morzu.
Wszyscy ludzie -
bracia w tej samej łodzi świata.
Słabi i starzy, czarni i biali,
wielcy i mali, biedni i bogaci:
ludzie, którzy wybrali się we wspólną podróż...

Bracia na morzu świata,
pod tym samym słońcem, na tym samym wietrze.
Nie ma już ludzi nic nie wartych
ani tych wywyższających się pań i panów.
Nikt już nie będzie wyrzucony za burtę,
nikt nie zostanie ciśnięty na dno łodzi,
by tam umierać z głodu.
Nie ma już wojen o kapitański mostek.
Po pokładzie biegają rozśpiewani ludzie.
Płynie łódź, nasza łódź, na której
każdy czuje się u siebie.
 

Anioł Samotności
Anioł Samotności ...
to On mnie dręczy ..
nie daje spokoju ani chwili wytchnienia...
jest cały czas przy mnie
nie opuszcza nawet na krok...
Anioł ten dzieli się ze mną wszystkimi swoimi uczuciami...
tym czego ma naj więcej,...
czyli samotnością...
ta samotnośc powoli mnie zabija...
zabija to co jeszcze we mnie pozostało...
cieszy się z tego...
powoli upadam....
lecz ja wiem ze przyjdzie jeszcze taki dzień ....
gdy przeciwstawie mu się ...
Podniose sie....
narodze na nowo...
a On odejdzie odemnie ....
zniknie ...
On ten sam Anioł...
Anioł Samotności....