life.

brak ce­lu jest gra­nicą na której obłęd ściera się z prag­nieniem szansy. 

kiedy zdajesz sobie sprawę, że lata, w których mogłeś zdobyć najwyższy szczyt swojego świata, od dawna, minęły. uciekły lub ucichły, odbijając się delikatnym, smutnym echem, jak piosenka niesiona pomiędzy filarami górskiego kościoła. umarły, może dlatego, że zdawało im się, że jesteś silny i dorosłeś, by zażegnać dawne pragnienia, porzucić je i poradzić sobie bez nich. zbudować swój świat na zupełnie innych fundamentach, które te cele najpiękniej zastąpią. ale po tych miesiącach i może latach, okazuje się, że ich upływ nie uczynił Cię mocniejszym, nie dopracował Cię jako odpornego człowieka, a tymbardziej dorosłego. w metryce masz kilka lat więcej, ale w sercu te same pragnienia, w głowie te same cele, a Twoja dusza wciąż najcudowniej i najwytrwalej marzy o tym samym. Twój sposób na własne niebo nadal jest taki sam, choć przetrwałeś boleśnie tak wiele zmierzchów i świtów. teraz tylko budzisz się już bez większej nadziei, że Twoja ręka kiedykolwiek uchwyci tych kilka chwil, za które wciąż jesteś w stanie oddać tak wiele. rozliczasz samego siebie, jakbyś był dla siebie sądem ostatecznym, a wyrzuty sumienia zjadają Twoje życie - przecież mogłeś zrobić więcej, przecież wtedy było tak bardzo blisko, a Ty, będąc o krok, poddałeś się. a teraz? teraz ta szansa, ten moment, w którym świat mógłby zatrzymać się na zawsze lub zabić Cię, teraz to może nigdy nie nadejść. żałować -  to największa kara. 

a Ty, żałujesz?

+ dawno nie było słit foci. :)

chętnie bym cofnęła czas do tamtych lat kiedy naprawdę wszystko było możliwe, nawet jeśli myśleliśmy inaczej...