xxx

w dążeniu do perfekcyjnej obojętności...

całe życie to gnój, w którym tonę i zatapiam się. dławię się nawet powietrzem. umieram.

czasem są takie rzeczy, chwile, ludzie, po których stracie nic nie ma znaczenia. i umierasz. umierasz choć Twoje tętno wciąż odczuwalne jest pod skórą. umierasz, choć uśmiechasz się do złej gry. i już nigdy nic nie będzie takie samo. to jak bycie palaczem, dla którego nigdy dany smak czy zapach nie będzie taki sam jak dla człowieka zdrowego, nieuzależnionego. tracisz duszę lub choćby jej kawałek, ale wiesz, że bez niego nigdy nie będziesz funkcjonował jak wcześniej. tracisz siebie. swoje życie.

nie masz celu, tylko czujesz tą cholerną stratę. i wiesz, że już nikt ani nic nigdy Ci nie zwróci tego wszystkiego. nie zwróci Ci nawet najmniejszej części Ciebie, życia, duszy... to jakaś gówniana pustka, nicość. pierdolona beznadzieja, z której już nikt i nic Cię nie wyciągnie. i chuj Cie obchodzi czy ktoś powie, że 'będzie dobrze' bo Ty wiesz, że nie będzie... nigdy nie będziesz tym kim byłeś. nigdy nie będziesz już pełny.

mam wrażenie, że nie istnieję. że stoję w środku tłumów ludzi, którzy przechodzą gdzieś obok, a mnie nie ma... życie toczy się obok, beze mnie. nie mam siły ani najmniejszej ochoty oglądać świata, poznawać go. wszystko we mnie umarło. 

chciałabym urwać sobie łeb i wypieprzyć daleko stąd, żeby nigdy go nie odnaleźć. albo wymazać całą pamięć, nie czuć nic, nie wiedzieć, nie pamiętać. 

chciałabym cofnąć czas i zmienić wszystko co złe, co źle zrobiłam. poprawić każdy błąd. może wtedy byłabym wystarczająco dobra... 

pierdolę całe to życie. gówno mnie obchodzi co będzie jutro, za tydzień, za rok. chce zniknąć... oby się udało...