staram się nie myśleć... o tym co mi przypomina, kojarzy się . nawet wychodzi..

ciągle tylko te studia, czy da radę czy nie.

czytam,  My, dzieci z dworca ZOO, ale też się kojarzy...

a do tego wakacje... próbuję odwrócić kota ogonem, chcę pojechać do tej głupiej Anglii, na wrzesień .... i tez. to samo. jak miało być...

ale teraz jest inaczej. dziwnie. chyba jednak zawsze może być gorzej, więc mimo wszystko czekam na kolejny cios. 

chociaż teraz uczę się doceniać to co mam. i czas. ten spędzony z ważnymi osobami. też doceniam.

staram się nie myśleć... o Tobie, o czasie spędzonym razem, o tym co się stało. nie wychodzi...

ciągle narasta żal i tęsknota. i staram się udawać, że mi nie brakuje. że nigdy nie wrócę...

i mówię sobie codziennie... nie jestem taka naiwna, nigdy więcej nie będę naiwna. ale chyba muszę się przed samą sobą przyznać, że to wcale nie jest prawda... jestem naiwna do granic możliwości. tylko trzymam się. przez moją złość, rozczarowanie i przekonanie, że nie mogę.

i boję się...

jednocześnie tego że Cię nie ma, że może już nie będzie i tego że możesz wrócić i znowu będzie jak dawniej, ale mimo to inaczej. bo już nie ma tego 'czegoś', nie ma tego czegoś co potrzebne jest żeby zaufać, zrozumieć, wybaczyć i pójść dalej.

pozostały 3 miesiące... potem juz mnie tu nie będzie. wyjadę, gdzieś gdzie podobno zacznie się nowe życie. tyle że to też mi się kojarzy. to miała być przyjaźń taka na całe życie. przynajmniej dla mnie.

i pierwszy raz w życiu nie czuję się winna. chociaż na siłę próbuję znaleźć coś co zrobiłam źle. czym mogłam stworzyć to co się wydarzyło. bo gdyby mi się udało może mogłabym znowu stać się tą naiwną dziewczynką, która wierzy w słowa 'tym razem będzie inaczej', 'to się nie powtórzy' itd... ale nie potrafię. i chyba to mnie najbardziej przeraża. 

chyba dopiero teraz, mając lat 19, zburzyłam podstawy swojego dzieciństwa.