Chciałabym napisać tak dużo, myśli uciekają co chwila. Od czego zacząć? Może od tego, że dziękuję za miłe słowa. Dziękuję Wam za każdą rozmowę i pomoc. Nie będzie mnie już na tym fotoblogu. Zapewne znajdziecie mnie tutaj jeszcze nie raz. Uciekam co chwila, ponieważ czyta to osoba, którą moje słowa mogą ranić. Pewnie wiele razy czytała to co tutaj piszę ze łzami w oczach i ze złością. Wiedz, że nie wiedziałam że czytasz mojego fotobloga. Obiecuję, że nowego nie znajdziesz już nigdy. Przepraszam, że nie potrafię definitywnie odejść z jego życia. Jestem pierdolonym nieszczęściem, prawda że jest lepiej beze mnie? Mój ból i tęsknota kiedyś miną. Nie wiem, czym Wam wszystko popierdoliłam, skoro już od prawie miesiąca nie uczestniczę w Waszym życiu. Moją nieodłączną ochotą jest śmierć na waszych oczach. Teraz znikam, przecież umarłam.