I just want you to know who I am 

Hej,

Piszę do Ciebie z biura. Jest czerwcowe popołudnie, jadłaś dzisiaj niewiele, bo nie było czasu no i jedzenie ledwo przechodzi Ci przez gardło. 

Wcale nie jest fajnie.

Nie robisz tego, co lubisz.

Nie zarabiasz tyle, ile byś chciała.

Jesteś sfrustrowana.

Tak naprawdę nikt nie wie, co czujesz i co przeżywasz, wszyscy są poirytowani, a Ty nikomu nie  umiesz powiedzieć, co naprawdę czujesz.

Czujesz się źle, bo to rzutuje na każdy jeden aspekt Twojego życia.

Czujesz, że zawodzisz nie tylko siebie, ale i ludzi dookoła, a to jedno z najgorszych uczuć na świecie.

Bardzo ciężko to przełknąć, a złe słowa z przeszłości nawiedzają.

Codziennie powtarzasz sobie, że będzie lepiej i starasz się nie załamywać tym, że ktoś już któryś dzień z kolei nie odpisuje.

Starasz się nie załamywać kolejną odmowną odpowiedzią. 

Starasz się rozumieć siebie.

Jest ciężko i piszesz to, żeby pamiętać jak bardzo może być źle, żeby się z tego śmiać później.

Dlatego  też nie możesz się poddać. 

Masz codziennie sobie powtarzać, że będzie lepiej, postarasz się jeszcze bardziej i wszystko się ułoży, bo po prostu na to pracujesz i potrzeba Ci czasu. 

Dasz radę. 

Bądź silna!

Podbijesz świat tak, jak planowałaś - Twój wiek, kierunek studiów czy też przeszłość nie mają na to wpływu, bo prędzej czy później osiągniesz to, na co pracujesz.

Po prostu bądź cierpliwa. 

Obiecuję Ci, że kiedyś przyjdzie ten dzień, że spojrzysz w lustro i pomyślisz - jestem z Ciebie dumna. Było warto i dałaś radę. 

A teraz bądź dzielna i słuchaj głosu serca, bo po latach już wiesz, że to tylko on się liczy i choć tak ciężko unikać szufladek i oceny przez innych - tylko słuchanie głosu serca ma sens.

Bez względu na fakt, że brzmi to jak bełkot Paolo Coehlo. 

Dlatego walcz!

Będę obok.